Ομελέτα με πατάτες τηγανιτές. Η “αγκαλιά”.
Κάποια φαγητά δεν θέλουν συστάσεις. Δεν θέλουν πολλά πολλά, δεν θέλουν καν συνταγή. Είναι πιο πολύ μια αίσθηση, μια ανάμνηση, ένα απαλό ταπ-ταπ στην πλάτη. Αυτά και πολλά άλλα, είναι η ταπεινή ομελέτα με πατάτες τηγανιτές. Μαζί. Σα πιτούλα. Σαν αγκαλιά. Τίποτα το φαντασμαγορικό, κανένα ιδιαίτερο υλικό, κανένα ξεχωριστό μπαχαρικό: αυγά, πατάτες, ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι
Η ζωή, το σύμπαν και τα πάντα με μια κρύα ντοματόσουπα. Gazpacho Andaluz.
Κακά τα ψέμματα. Έχει ακόμα ζέστη. Κι ας μπήκε ο Σεπτέμβριος. Κι ας ρίχνει κάτι μπόρες. Η ζέστη αυτή με καταβάλλει. Είναι θαύμα πως γράφω αυτές τις γραμμές. Είναι θαύμα πως βρίσκω την ενέργεια να κάνω βασικές λειτουργίες του οργανισμού, πόσω μάλλον, να δουλεύω σε μια απαιτητική δουλειά με ζέστη -βλέπε
Κολοκυθοανθοί γεμιστοί με πληγούρι και μανιτάρια.
Διαβάζοντας παλιά τεύχη περιοδικών που έχουν μείνει στη βιβλιοθήκη μου προς ξεφύλλισμα και φύλαγμα συνταγών που θα μου κάνουν κλικ, πέφτω πάνω σε αυτό το απόσπασμα -μαζί με μια υπέροχη πραγματικά συνέντευξη του ίδιου του Απίκιου στη στήλη του στο Gourmet Ελευθεροτυπίας. Το παραθέτω αυτούσιο. Πως το φαγητό συνδέεται με τις