Αγαπώ τις σούπες, χειμώνα-καλοκαίρι-άνοιξη-φθινόπωρο, ζεστές και κρύες, κατά προτίμηση βελουτέ. (Εξαιρούνται τα ramen που δεν με έχουν πείσει ακόμα για κάποιο λόγο. Θα επιμείνω να δοκιμάσω κι άλλα). Τα σπαράγγια που ετοιμάζονταν να αφήσουν την τελευταία τους πνοή στο ψυγείο μου, με καλούσαν. Η σπαραγγόσουπα ήταν μονόδρομος. Η γεύση της -σα μαγειρίτσα- με ξάφνιασε. Η

Μανιτάρια στον φούρνο λοιπόν με μουστάρδα -και ό,τι άλλο είχα: βρήκα καρότα, πατάτες, σκόρδο, κρεμμύδι, μια πιπεριά, λίγο κρασί, μπαχαρικά και θυμάρι. Μια συνταγή χωρίς συνταγή. Ένα ξινούτσικο φαγητό. Το έχει το κρασί και το λεμόνι του -πέρα από τη μουστάρδα. Έριξα στο ταψί ό,τι είχα εύκαιρο. Ό,τι νόμιζα ότι θα

Κάποια φαγητά δεν θέλουν συστάσεις. Δεν θέλουν πολλά πολλά, δεν θέλουν καν συνταγή. Είναι πιο πολύ μια αίσθηση, μια ανάμνηση, ένα απαλό ταπ-ταπ στην πλάτη. Αυτά και πολλά άλλα, είναι η ταπεινή ομελέτα με πατάτες τηγανιτές. Μαζί. Σα πιτούλα. Σαν αγκαλιά. Τίποτα το φαντασμαγορικό, κανένα ιδιαίτερο υλικό, κανένα ξεχωριστό μπαχαρικό: αυγά, πατάτες, ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι