Μ' έναν ήλιο φουλ ανοιξιάτικο, με μια φύση να οργιάζει στο άλσος Συγγρού και μια μόνιμη, ακόρεστη όρεξη για ζωή και φαγητό, κάναμε αυτό το πικ νικ. Είναι τελικά κάτι που γουστάρω πολύ, είναι απελευθερωτικό, χαλαρωτικό, είναι χαρά και πολύ άργησα να το ξανακάνω -δες εδώ και το πικ νικ με

Αγαπώ τις σούπες, χειμώνα-καλοκαίρι-άνοιξη-φθινόπωρο, ζεστές και κρύες, κατά προτίμηση βελουτέ. (Εξαιρούνται τα ramen που δεν με έχουν πείσει ακόμα για κάποιο λόγο. Θα επιμείνω να δοκιμάσω κι άλλα). Τα σπαράγγια που ετοιμάζονταν να αφήσουν την τελευταία τους πνοή στο ψυγείο μου, με καλούσαν. Η σπαραγγόσουπα ήταν μονόδρομος. Η γεύση της -σα μαγειρίτσα- με ξάφνιασε. Η

Μανιτάρια στον φούρνο λοιπόν με μουστάρδα -και ό,τι άλλο είχα: βρήκα καρότα, πατάτες, σκόρδο, κρεμμύδι, μια πιπεριά, λίγο κρασί, μπαχαρικά και θυμάρι. Μια συνταγή χωρίς συνταγή. Ένα ξινούτσικο φαγητό. Το έχει το κρασί και το λεμόνι του -πέρα από τη μουστάρδα. Έριξα στο ταψί ό,τι είχα εύκαιρο. Ό,τι νόμιζα ότι θα