Τα χρόνια περνάνε, φίλοι μου, τα μάγουλα πέφτουν, οι σακούλες κι η βλεφαρόπτωση έρχονται, το προγούλι απειλεί να κάνει το λαιμό άφαντο και το πατσοκοίλι θέλει να πάρει τη θέση του μαξιλαριού μου πάνω στο οποίο ακουμπάω το πιάτο μου όταν τρώω στο σαλόνι. Τι τα θες, είμαστε, τι είμαστε, τίποτα

Μ' έναν ήλιο φουλ ανοιξιάτικο, με μια φύση να οργιάζει στο άλσος Συγγρού και μια μόνιμη, ακόρεστη όρεξη για ζωή και φαγητό, κάναμε αυτό το πικ νικ. Είναι τελικά κάτι που γουστάρω πολύ, είναι απελευθερωτικό, χαλαρωτικό, είναι χαρά και πολύ άργησα να το ξανακάνω -δες εδώ και το πικ νικ με

Αγαπώ τις σούπες, χειμώνα-καλοκαίρι-άνοιξη-φθινόπωρο, ζεστές και κρύες, κατά προτίμηση βελουτέ. (Εξαιρούνται τα ramen που δεν με έχουν πείσει ακόμα για κάποιο λόγο. Θα επιμείνω να δοκιμάσω κι άλλα). Τα σπαράγγια που ετοιμάζονταν να αφήσουν την τελευταία τους πνοή στο ψυγείο μου, με καλούσαν. Η σπαραγγόσουπα ήταν μονόδρομος. Η γεύση της -σα μαγειρίτσα- με ξάφνιασε. Η