Τα χρόνια περνάνε, φίλοι μου, τα μάγουλα πέφτουν, οι σακούλες κι η βλεφαρόπτωση έρχονται, το προγούλι απειλεί να κάνει το λαιμό άφαντο και το πατσοκοίλι θέλει να πάρει τη θέση του μαξιλαριού μου πάνω στο οποίο ακουμπάω το πιάτο μου όταν τρώω στο σαλόνι. Τι τα θες, είμαστε, τι είμαστε, τίποτα

Κίτρινο το χρώμα του λεμονιού. Έτσι εποιήθη από τη φύση ετούτη. Παρεμβατικό ον ο άνθρωπος, θέλησα να του αλλάξω τα φώτα, εεε, το χρώμα. Ροζ, είπα, θα γίνεις, κι εγένετο το θέλημά μου. Ο άνθρωπος κάνει θαύματα εάν πραγματικά το θέλει. Είπα να ξεκινήσω από μικρά καθημερινά, όπως αυτή τη ροζ λεμονάδα, και να

Πίνω μια γουλιά ακόμα απ' το τσαγάκι μου κι αρχίζω να γράφω: είναι κι αυτά τα ταπεινά φρουτάκια που περιφρονούνται απ' τους πολλούς. Δεν είναι μήλο, δεν είναι φραουλίτσα, δεν είναι καν ζαχαρένιο, ζουμερό καρπούζι. Είναι κυδώνι. Κακομούτσουνο, πρασινοειδές, με ψιλοτραχιά επιφάνεια, ατσούμπαλο, σκληρό, ελαφρώς άχαρο κυδώνι. Στέκει εκεί, στους πάγκους της