Κάποια φαγητά δεν θέλουν συστάσεις. Δεν θέλουν πολλά πολλά, δεν θέλουν καν συνταγή. Είναι πιο πολύ μια αίσθηση, μια ανάμνηση, ένα απαλό ταπ-ταπ στην πλάτη. Αυτά και πολλά άλλα, είναι η ταπεινή ομελέτα με πατάτες τηγανιτές. Μαζί. Σα πιτούλα. Σαν αγκαλιά. Τίποτα το φαντασμαγορικό, κανένα ιδιαίτερο υλικό, κανένα ξεχωριστό μπαχαρικό: αυγά, πατάτες, ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι

Υπάρχουν κι αυτά τα φαγητά που γλυκαίνουν την ψυχή. Την ημερεύουν. Τη γαληνεύουν. Μπουκιά και συγχώριο. Πόσο ταιριαστό. Τρώς και απολαμβάνει το στομάχι κι οι γευστικοί σου κάλυκες και ηρεμεί το μυαλό. Βάλσαμο. Τελικά, νομίζω, ότι το να τρως ένα φαγητό σα τα γιουβαρλάκια μπορεί να είναι κι ένα είδος διαλογισμού.