Γιουβαρλάκια κοκκινιστά βάλσαμο
Υπάρχουν κι αυτά τα φαγητά που γλυκαίνουν την ψυχή. Την ημερεύουν. Τη γαληνεύουν. Μπουκιά και συγχώριο. Πόσο ταιριαστό. Τρώς και απολαμβάνει το στομάχι κι οι γευστικοί σου κάλυκες και ηρεμεί το μυαλό. Βάλσαμο. Τελικά, νομίζω, ότι το να τρως ένα φαγητό σα τα γιουβαρλάκια μπορεί να είναι κι ένα είδος διαλογισμού.
Γράμμα στο κουνουπίδι που έγινε χούμους.
Αγαπητό κουνουπίδι, ή σε αγαπούν ή σε μισούν. Από την πρώτη στιγμή. Υπάρχουν και κάποιοι που δίνουν χρόνο στη σχέση σας και από αντιπάθεια και μίσος, σιγά σιγά, χρόνο με το χρόνο, μυρωδιά με τη μυρωδιά, η μια μπουκιά ακολουθεί την άλλη, μέχρι που "βρε, δεν είσαι τελικά και τόσο άσχημο, κάτσε
Η ζυμαρόπιτα που “χτυπάει” στις φλέβες μου.
Πίτα δε θα την έλεγα. Σουφλέ όχι. Ομελέτα, μπα. Ζυμαρόπιτα την βρήκα γραμμένη -σε περιοδικό σχεδόν 10 χρόνων παλιό- με καταγωγή την Ήπειρο. Φτιάχνοντάς την αποφάσισα ότι μοιάζει λίγο με όλα τα παραπάνω αφού φουσκώνει τερατωδώς σα σουφλέ γύρω γύρω, στο κέντρο ομοιάζει με ομελέτα κι όλα αυτά στο μοτίβο της πίτας. Βγάλε άκρη