Zombie Peanut Butter Eye Balls (ή Μένουμε-Πάντα-Παιδιά)
"Θες σάντουιτς με ζαμπόν, τυρί και φυστικοβούτυρο;", ρώτησε η φίλη μου Χριστοφίλη, πάνω από 20 χρόνια πριν (ναι, τόσα) και φυσικά εγώ, κοιλιόδουλη γαρ παιδιόθεν και περίεργη για το ξένο, άγνωστο, ιντριγκαδόρικο ονομαστικά αλλά και εν τέλει, ουσιαστικά συστατικό, ενέδωσα. Και καλά έκανα. Από τότε, το φυστικοβούτυρο το τιμώ συχνά, όχι μόνο
Μπισκότα με βρώμη, αμυγδαλοβούτυρο και μπανάνα. Και τροφή για σκέψη.
Δε με νοιάζει αν το πιάτο που έχω μπροστά μου είναι βίγκαν, αν δεν είναι, αν εμπίπτει σε κάποια “κατηγορία” φαγητού. Δε με νοιάζει πόση ζάχαρη ή πόσα λιπαρά μπορεί να έχει ένα λαχταριστό με φρέσκα υλικά και άριστες πρώτες ύλες γλυκό που θα σερβιριστεί μπροστά μου ούτε πόσες θερμίδες μπορεί
Λεμονομάνιακ: το αφράτο κεκάκι πάνω στην απαλή λεμονάτη κρέμα.
Έχω μία (πολλές, αλλά για το ποστ αυτό μία) μανία. Τις λεμονιές στους δρόμους. Μη και δω λεμονιά στο δρόμο έχω μια ακαταμάχητη μανία να κόψω όσα περισσότερα λεμόνια μπορώ, μανία που όμως συνήθως μένει ανικανοποίητη γιατί στάνταρντ κάποιος άλλος έχει προηγηθεί και έχει κόψει όλα τα λεμόνια των κλαδιών που θα