Δεν έχω να θυμάμαι κέικ από τη γιαγιά μου -από καμία από τις δύο. Έχω όμως να θυμάμαι άλλα, διαφορετικά: Τις πρώτες μελιτζάνες ιμάμ από τη γιαγιά Άρτεμη, με κάθε μπουκιά να έχει κι ένα κομματάκι αλμυρή φέτα να εξισορροπεί τη γλύκα της μελιτζάνας και την πλούσια σάλτσα ντομάτας. Απαραίτητη παπαρίτσα πριν

Σα σήμερα, 3 χρόνια πριν ήταν όλα τόσο διαφορετικά και ταυτόχρονα τόσο ίδια. Όλα έχουν αλλάξει, σε κάθε επίπεδο. Ένα πράγμα μόνο μένει ίδιο: η αγάπη μου για το blog μου και ό,τι προκύπτει από αυτό -μαγειρική, φωτογραφία, styling, γράψιμο. Ακόμη κι η αγάπη μου για γλυκαλμυρές γεύσεις, πόσο μάλλον όταν αυτές

Είναι και κάτι υλικά βρε παιδί μου, όπως η κολοκύθα, που εκτός από κανά δυό στάνταρντ συνταγές, δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε. Παλιότερα, την βλέπαμε σαν εξωτικό "φρούτο", δεν την πολυαγγίζαμε -κολοκύθα: αυτή η άγνωστη-, άντε καμιά πιτούλα ή σούπα. Όπως όλα, η κατάσταση άλλαξε. Μπαίνει φθινόπωρο και μαζί με