Σπαραγγόσουπα, η ανοιξιάτικη
Αγαπώ τις σούπες, χειμώνα-καλοκαίρι-άνοιξη-φθινόπωρο, ζεστές και κρύες, κατά προτίμηση βελουτέ. (Εξαιρούνται τα ramen που δεν με έχουν πείσει ακόμα για κάποιο λόγο. Θα επιμείνω να δοκιμάσω κι άλλα). Τα σπαράγγια που ετοιμάζονταν να αφήσουν την τελευταία τους πνοή στο ψυγείο μου, με καλούσαν. Η σπαραγγόσουπα ήταν μονόδρομος. Η γεύση της -σα μαγειρίτσα- με ξάφνιασε. Η
Η ζωή, το σύμπαν και τα πάντα με μια κρύα ντοματόσουπα. Gazpacho Andaluz.
Κακά τα ψέμματα. Έχει ακόμα ζέστη. Κι ας μπήκε ο Σεπτέμβριος. Κι ας ρίχνει κάτι μπόρες. Η ζέστη αυτή με καταβάλλει. Είναι θαύμα πως γράφω αυτές τις γραμμές. Είναι θαύμα πως βρίσκω την ενέργεια να κάνω βασικές λειτουργίες του οργανισμού, πόσω μάλλον, να δουλεύω σε μια απαιτητική δουλειά με ζέστη -βλέπε
Tσίλι κον κάρνε. Ή η απόλαυση του να σου μαγειρεύουν.
in english Ε, λοιπόν είναι ωραίο να σε περιποιούνται. Να σου μαγειρεύουν και μετά να απολαμβάνεις. Άντε, να τραβήξω και καμιά φωτογραφία ενδιάμεσα. Μέχρι εκεί. Γιατί μπορεί κάποιοι άντρες να μη μαγειρεύουν συχνά, αλλά όταν το κάνουν να το κάνουν πραγματικά πάρα πολύ καλά! Έτσι κι ο Κ. Έφτιαξε το αγαπημένο του. Που έγινε και δικό μου. Τσίλι