Υπάρχουν κι αυτά τα φαγητά που γλυκαίνουν την ψυχή. Την ημερεύουν. Τη γαληνεύουν. Μπουκιά και συγχώριο. Πόσο ταιριαστό. Τρώς και απολαμβάνει το στομάχι κι οι γευστικοί σου κάλυκες και ηρεμεί το μυαλό. Βάλσαμο. Τελικά, νομίζω, ότι το να τρως ένα φαγητό σα τα γιουβαρλάκια μπορεί να είναι κι ένα είδος διαλογισμού.

Κακά τα ψέμματα. Έχει ακόμα ζέστη. Κι ας μπήκε ο Σεπτέμβριος. Κι ας ρίχνει κάτι μπόρες. Η ζέστη αυτή με καταβάλλει. Είναι θαύμα πως γράφω αυτές τις γραμμές. Είναι θαύμα πως βρίσκω την ενέργεια να κάνω βασικές λειτουργίες του οργανισμού, πόσω μάλλον, να δουλεύω σε μια απαιτητική δουλειά με ζέστη -βλέπε

in english Ε, λοιπόν είναι ωραίο να σε περιποιούνται. Να σου μαγειρεύουν και μετά να απολαμβάνεις. Άντε, να τραβήξω και καμιά φωτογραφία ενδιάμεσα. Μέχρι εκεί. Γιατί μπορεί κάποιοι άντρες να μη μαγειρεύουν συχνά, αλλά όταν το κάνουν να το κάνουν πραγματικά πάρα πολύ καλά! Έτσι κι ο Κ. Έφτιαξε το αγαπημένο του. Που έγινε και δικό μου. Τσίλι