Αγαπώ τις σούπες, χειμώνα-καλοκαίρι-άνοιξη-φθινόπωρο, ζεστές και κρύες, κατά προτίμηση βελουτέ. (Εξαιρούνται τα ramen που δεν με έχουν πείσει ακόμα για κάποιο λόγο. Θα επιμείνω να δοκιμάσω κι άλλα). Τα σπαράγγια που ετοιμάζονταν να αφήσουν την τελευταία τους πνοή στο ψυγείο μου, με καλούσαν. Η σπαραγγόσουπα ήταν μονόδρομος. Η γεύση της -σα μαγειρίτσα- με ξάφνιασε. Η

Υπάρχουν κι αυτά τα φαγητά που γλυκαίνουν την ψυχή. Την ημερεύουν. Τη γαληνεύουν. Μπουκιά και συγχώριο. Πόσο ταιριαστό. Τρώς και απολαμβάνει το στομάχι κι οι γευστικοί σου κάλυκες και ηρεμεί το μυαλό. Βάλσαμο. Τελικά, νομίζω, ότι το να τρως ένα φαγητό σα τα γιουβαρλάκια μπορεί να είναι κι ένα είδος διαλογισμού.

Κακά τα ψέμματα. Έχει ακόμα ζέστη. Κι ας μπήκε ο Σεπτέμβριος. Κι ας ρίχνει κάτι μπόρες. Η ζέστη αυτή με καταβάλλει. Είναι θαύμα πως γράφω αυτές τις γραμμές. Είναι θαύμα πως βρίσκω την ενέργεια να κάνω βασικές λειτουργίες του οργανισμού, πόσω μάλλον, να δουλεύω σε μια απαιτητική δουλειά με ζέστη -βλέπε