Πίνω μια γουλιά ακόμα απ' το τσαγάκι μου κι αρχίζω να γράφω: είναι κι αυτά τα ταπεινά φρουτάκια που περιφρονούνται απ' τους πολλούς. Δεν είναι μήλο, δεν είναι φραουλίτσα, δεν είναι καν ζαχαρένιο, ζουμερό καρπούζι. Είναι κυδώνι. Κακομούτσουνο, πρασινοειδές, με ψιλοτραχιά επιφάνεια, ατσούμπαλο, σκληρό, ελαφρώς άχαρο κυδώνι. Στέκει εκεί, στους πάγκους της

in english Λυσσάω για ξηρούς καρπούς. Ιδίως για τους καβουρδισμένους. Και πόσο μάλλον για αυτούς που καβουρδίζω μόνη μου και μετά -σα να μην έφταναν όλα τα άλλα- τους πετάω κι από πάνω διάφορα μπαχάρια και μυρωδικά. Άντε και μέλι στους μισούς. Άντε και πετιμέζι στους υπόλοιπους. Και πόσο μάλλον όταν αυτοί είναι

in english Ένα γυάλινο μπουκάλι μπορεί να χωρέσει πολλά. Ένα κρυμμένο γράμμα από τα παλιά, αποστάγματα, αρωματικά λάδια και ξύδια, συμπυκνωμένες γλυκιές λεμονάδες, πορτοκαλάδες, μανταρινάδες και βυσιννάδες, κρασί, τσίπουρα και ούζα. Αυτή τη φορά, αποφάσισα να εγκλωβίσω σε ένα όμορφο, ζωγραφισμένο στο χέρι γυάλινο μπουκάλι, τις μυρωδιές, τα αρώματα και τις δροσερές αισθήσεις