Φράουλες ξανά και ξανά μέχρι να εξαντληθούν –αυτές, εγώ, εσείς, δεν ξέρω…
Τώρα που προλαβαίνω ακόμα λοιπόν, διαλέγω κατακόκκινες, ζουμερές, γλυκές φράουλες, τις λιώνω, τις κόβω, τις αφήνω ολόκληρες, τις καταβροχθίζω γενικώς και προσπαθώ να προλάβω να φτιάξω ό,τι φραουλογλυκό εντοπίσω κατά τη διάρκεια όλης της χρονιάς στα τεφτέρια μου παλιά και νέα.
Ελαφριά πολύ η κρέμα αυτή, με γιαούρτι μόνο, πολτό φράουλας, λίγη άχνη και ζελατίνη για την απαραίτητη στερεοποίηση, τρώγεται μονομιάς μαζί με λίγο πωτισμένο από το λικέρ και γάλα μπισκοτάκι…
Βουαλά.
