Milia Food Photography and Styling Workshop.

Υπάρχουν κείμενα σαν κι αυτό, που όταν έρθει η στιγμή να τα γράψεις, κάθεσαι σα χάνος μπροστά στη λευκή σελίδα της οθόνης.

Πως να αποτυπώσεις σε λέξεις συναισθήματα, εμπειρίες, χαμόγελα, εξάψεις και άγχη δημιουργικά, αγωνίες για το αν θα πάνε όλα όπως τα υπολογίζεις, για το αν είναι όλοι ευχαριστημένοι, τη γλυκιά και γεμάτη κούραση -αυτή που όταν ακουμπάς αργά το βράδυ στο μαξιλάρι “βυθίζεσαι” σε μια πληρότητα κι ηρεμία-, τη μαγεία του τοπίου, την ειλικρινή ευγένεια των ανθρώπων που βρίσκονται εκεί, την αίσθηση ότι “όνειρο είναι, μη με ξυπνάτε”.

Σα χείμμαρος τώρα αρχίζουν σιγά σιγά να κατρακυλάνε οι λέξεις, δε τις προλαβαίνω, γράφω εγώ, ακατάλυπτα ίσως να φανούν κάποια σε εσάς, θα προσπαθήσω να σουλουπώσω τη ροή των γραμμάτων εδώ, να μη θυμίζουν αυτόματη γραφή, όχι, αλλά θέλω να καταγράψω περισσότερο την αίσθηση και τα συναισθήματα που απέμειναν μετά από αυτές τις τρείς υπεργεμάτες δημιουργικές ημέρες παρά το ημερήσιο πρόγραμμα.

Μια “τρελή” φαινομενικά ιδέα, θα παραμείνει “τρελή” αν πάνω απ’ όλα δεν πιστέψεις σ’ αυτήν, αν δεν υπάρξουν γύρω σου οι άνθρωποι που θα τη μοιραστείς και δε θα χρειαστεί να τους πείσεις γι’ αυτήν και αν τέλος, δεν συντρέξουν οι συνθήκες για να την υλοποιήσεις.

Όταν λοιπόν η Ελένη του The Foodie Corner μου είπε να συναντηθούμε -Σεπτέμβιος θα ήταν 2016- για να ξαναδούμε εκείνη την ιδέα για ένα workshop food photography and styling εδώ στην Ελλάδα στα πρότυπα των υπολοίπων που γίνονται σε όλο τον κόσμο, δε χρειάστηκε να πούμε πολλά.

Το γεγονός ήταν ένα: φυσικά και θα το κάναμε και φυσικά είναι ανοησία να μην έχει γίνει ήδη κάποιο σε αυτόν εδώ τον τόπο. Εδώ όπου και άπειρες γωνιές φυσικής ομορφιάς έχουμε, και τοπική γαστρονομία και εκλεκτά μοναδικά προϊόντα έχουμε, και που φυσικά δεν έχουμε αξιοποιήσει όσο πρέπει και τους αρμόζει ως πηγή πλούτου μέσω του γαστρονομικού τουρισμού, μιας και είναι από τα λίγα αξιοποιήσιμα στοιχεία οικονομικής ανάπτυξης αυτής της χώρας. Αλλά είπαμε, όλα έρχονται με μια χρονοκαθυστέρηση στη χώρα μας και χρίζει χωριστής ανάλυσης το θέμα.

Έτσι κι έγινε λοιπόν.

Συναντηθήκαμε, τα βάλαμε κάτω με μολύβι και χαρτί και το Food Photography and Styling Retreat Workshop στη Μηλιά, στα Χανιά Κρήτης στις 21-24 Απριλίου 2017 ήταν γεγονός!

Η υπέροχη πραγματικά και ταλαντούχα δασκάλα μας Betty Liu (υποψήφια για το βραβείο Best Food Photography and Styling 2016 από το περιοδικό Saveur) ήταν διαθέσιμη -η Ελένη μάλιστα είχε ήδη βιώσει ένα workshop μαζί της το προηγούμενο καλοκαίρι στην Ιταλία οπότε είχε εικόνα του στυλ της και της μεταδοτικότητάς της-, ορίσαμε τις ημερομηνίες, το μέρος φαινόταν ειδυλιακό και ήταν διαθέσιμο, οπότε μείναμε μόνο με το άγχος των συμμετοχών. Σε μια βδομάδα από την ανακοίνωση του workshop το άγχος αυτό είχε εξαφανιστεί, καθώς όχι μόνο καλύφτηκαν οι 8 προβλεπόμενες θέσεις, αλλά κλείστηκαν και οι 2 εφεδρικές και είχαμε και λίστα αναμονής!

Οι μήνες πέρασαν γρήγορα -πρόσφατα διάβασα αυτό το χαριτωμένο “Πότε ήταν Δευτέρα, πότε ήρθε Παρασκευή, πότε θα ξυπνήσω σε γηροκομείο καμιά μέρα, χαμπάρι δεν θα πάρω”- και ήρθε ο καιρός να φύγουμε για τη μαγική Μηλιά.

Ένας αυθεντικός οικισμός του 17ου αιώνα, πλήρως ανακαινισμένος σε ένα οικολογικό χωριό, σεβόμενος την αρχιτεκτονική παράδοση και το περιβάλλον.

Ένα μέρος που ανήκει στις προστατευόμενες περιοχές Natura της ΕΕ, ένα μέρος που ανήκει στη φύση κι αυτό, οι δημιουργοί και συντηρητές του το σέβονται και το υπηρετούν προσπαθώντας να κρατήσουν τις πολύτιμες κι ευαίσθητες ισορροπίες μεταξύ φύσης και ανθρώπου.

Ένα μέρος όπου επιστρέφεις στα Βασικά: “στους απλούς και ανθρώπινους ρυθμούς ζωής. Είναι μια απόδραση που επαναπροσδιορίζει τους εαυτούς μας σε ένα μέρος αναψυχής μακριά από τα πλήθη”. Ένα μέρος που είναι αυτό που είναι εξαιτίας των ανθρώπων που το λειτουργούν: όλη αυτή η υπέροχη ιδέα, η τοποθεσία και οι υποδομές δεν θα υποστηρίζονταν, κι ίσως δε θα άντεχαν να υπάρχουν 20 χρόνια τώρα, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι ξεχωριστοί, ευγενικοί στην ουσία, κι όχι μόνο λόγω επαγγελματισμού, άνθρωποι:

ο Τάσος Γούργουρας που το “τρέχει” και τον τρέχει (!), το στήριγμα από πολλές απόψεις αυτού του τολμηρού κι όμως τόσο υπέροχου εγχειρήματος (οι ιδέες που λέγαμε παραπάνω), ο άνθρωπος που ήταν εκεί πριν ακόμα πάμε εκεί, ο άνθρωπος που συμμετείχε ενεργά στις καλλιτεχνικές δράσεις μας -από μοντέλο χεριών και ζυμώματος ψωμιού, μέχρι ξεναγός στο βουνό, συνοδός στον μελισσοκόμο, παρών σε κάθε επιθυμία μας που θα περνούσε από το χέρι του και θα μπορούσε να κάνει για να μας διευκολύνει κι ευχαριστήσει. Ο βασικός άνθρωπος που μας έκανε να αιστανθούμε από την πρώτη στιγμή σα στο σπίτι μας πραγματικά.

Οι δύο υπέροχοι, νέοι, ταλαντούχοι σεφ, ο Βασίλης Μακράκης και ο Παναγιώτης Μποργιατζίδης μας μαγείρεψαν πεντανόστιμα πιάτα με υλικά εποχής και της γύρω περιοχής με τόσο σεβασμό, δημιουργικότητα, αγάπη, φροντίδα και νοστιμιά που πραγματικά ανυπομονώ να τους δω στα επόμενα βήματά τους και να έχω τη χαρά να ξαναδοκιμάσω δημιουργίες τους. Που να ήξεραν βέβαια ότι με τον ερχομό 15 food bloggers απ’ όλο τον κόσμο θα τους αφήναμε ήσυχους να κάνουν μόνο τη δουλειά τους: τους κάναμε μοντέλα -ο Παναγιώτης ξεροστάλιασε κάμποσες ώρες στο υπαίθριο τραπέζι που είχαμε στήσει για το άνοιγμα φύλλου πίτας και τη δημιουργία της με τα χέρια “κάγκελο” στον αέρα ή να τυλίγει ξανά και ξανά το ζυμάρι για να ικανοποιηθούμε εμείς με τις φωτογραφίες μας-, τους “τρέχαμε” με ερωτήσεις του τύπου “μας ανοίγεις το μάτι;”, “έχεις άλλο μαχαίρι;”, “έχεις το τάδε, το δείνα υλικό;” κι άλλα πολλά που βεβαίως τύχαινε να ζητάμε την ώρα που τρέχανε για τις παραγγελίες τους. Χίλια ευχαριστώ και στους δύο που όχι μόνο δεν αγκομαχούσαν με τις απαιτήσεις μας και την παρουσία μας αλλά ήταν πάντα εκεί, γρήγοροι, εξυπηρετικοί τόσο ώστε ντρεπόσουν να τους ζητήσεις και κάτι άλλο επιπλέον -το ζητούσαμε τελικά…

Οι υπόλοιποι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί, η “μορφή” στο σέρβις Ιορδάνης, ο Δημήτρης, η Ιωάννα, ο Μίρι και όλοι οι υπόλοιποι που βοηθούσαν στα δωμάτια και στη κουζίνα και ξεχνάω δυστυχώς τα ονόματά τους!

Ευχαριστούμε από καρδιάς!

Και όλο αυτό φυσικά, δε θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς την παρουσία της δασκάλας μας Betty, της -τελευταίας στιγμής βοηθού της- Jenny με το βραβευμένο για το food photography and styling blog Hello my dumpling από το περιοδικό Saveur 2016, της φίλης μας food blogger Κώννας που ήταν μαζί μας στις προετοιμασίες από την Αθήνα από την πρώτη ως και τις τελευταιές μας στιγμές στη Μηλιά βοηθώντας στα πάντα και των 10 συμμετεχόντων που ήρθαν από Αμερική, Καναδά, Φινλανδία, Ελβετία και -ω, τι χαρά!- από Ελλάδα.

Μεταξύ των sessions για styling με διαφορετικά υλικά, υφές, props, φωτισμούς και settings, για τεχνικές και παρουσίαση επεξεργασίας του Lightroom, για φωτογραφίσεις με διαφορετικές φωτιστικές συνθήκες και σημεία, για συζητήσεις για παρουσία και προώθηση δουλειών στα social media και συνεχή αλληλεπίδραση και συζητήσεις για τα πάντα που εχουν να κάνουν με ό,τι περιλαμβάνει η δουλειά πίσω από ένα food blog, επισκεφτήκαμε έναν πραγματικά αφοσιωμένο τα τελευταία 30+ χρόνια μελισσοκόμο, τον Αντώνη Παπαγιαννάκη, που μας ξενάγησε στα μελισσοτόπια του και στον προσωπικό του παράδεισο-μαγικό κήπο του με το μεγαλύτερο δέντρο αβοκάντο που έχω δει ποτέ, τις εξωγήινες γαλοπούλες και τις ανθισμένες τριών ειδών αγγινάρες του!

Το προγραμματισμένο πικ νικ στο εξωτικό Ελαφονήσι μπορεί να μην πραγματοποιήθηκε λόγω βροχής αλλά είμαι σίγουρη ότι η ενωμένη θετική ενέργεια και δημιουργικότητα όλων εμάς που πήγαμε προς τα εκεί, εκείνη τη μαύρη, μουντή, βροχερή με ομίχλη μέρα, έκανε τη βροχή να σταματήσει όταν φτάσαμε, να ξεχυθούμε σε όλη την παραλία για φωτογραφίες, να απολαύσουμε την ηρεμία του τοπίου αυτή την εποχή του χρόνου και να εκφραστούμε μέσα από τον φακό μας.

Τα συναισθήματα πολλά και όμορφα, η ανάμνηση αυτού του τριημέρου θα είναι κάτι που θα θυμάμαι για πάντα. Αυτό που μου μένει από αυτό το workshop δεν είναι τόσο ίσως κάποια τεχνικά θέματα που τα έχω μάθει μέσα από την εμπειρία μου και εξάσκηση στη φωτογραφία και στη διατήρηση με όποιο κόστος αυτού του “παιδιού” μου, του μπλογκ μου από το 2010, αλλά κυρίως η εμπειρία του να βλέπω πως λειτουργούν διαφορετικοί, δημιουργικοί άνθρωποι που κάνουν αυτό που κάνω κι εγώ και που αγαπώ τόσο πολύ, πως χειρίζονται το θέμα τους, πως την κάμερά τους, οι συζητήσεις μας, οι απόψεις τους, η αύρα τους, το χαμόγελό τους, οι διαφορετικές κουλτούρες, τα ίδια ενδιαφέροντα, το κοινό μας πάθος από 15 διαφορετικές οπτικές!

Χίλια ευχαριστώ πολύ την Ελένη που θέλησε να το υλοποιήσει αυτό μαζί μου γιατί πραγματικά θα υπέφερα -με την κυριολεκτική έννοια της λέξης- αν σε άλλη περίπτωση μάθαινα ότι κάτι τέτοιο διοργανώνεται στη χώρα μου και δε θα μπορούσα να πάω λόγω κόστους (εδώ στεναχωριέμαι με τα του εξωτερικού, τι να λέμε τώρα…).

Σκουπίζοντας, στην κυριολεξία, δάκρυα που μόλις βγήκαν, κλείνω αυτό το ποστ, με την ευχή να έχω την ευκαιρία ακόμα πιο συχνά να παίρνω τέτοιες τονωτικές “ενέσεις” έμπνευσης, “σπρωξίματος” δημιουργικού, αναζήτησης, αυτοβελτίωσης κι ελπίδας στην δύσκολη και μακριά περίοδο ανασφάλειας που ζω (-ούμε).

Υ.Γ.: Χωρίς τους ευγενικούς χορηγούς μας, δε θα απολαμβάναμε υπέροχο κρασί, νόστιμα μεζεδάκια και ντιπς και οι συμμετέχοντές μας δε θα έπαιρναν ξεχωριστά props μαζί τους!

Ευχαριστούμε λοιπόν ιδιαίτερα τους:

-την Rhoncus, με τα καλαίσθητα κι αφαιρετικά πιατάκια και μπωλς τους από τσιμέντο, παρακαλώ! Με έδρα την Πάτρα, στέλνουν παντού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ομορφαίνοντας τις φωτογραφίες μας και την καθημερινότητά μας.

-την Tzoumani Bros, μια επίσης ελληνική εταιρεία που ξύλο πιάνει, επιφάνεια κοπής γίνεται -και όχι μόνο! Χειροποίητα όλα και μοναδικά, μπήκαν κι αυτά στα goodies bags.

-το Οινοποιΐο Dourakis από τα Χανιά που μας πρόσφεραν το βραβευμένο λευκό κρασί Kudos, της ποικιλίας Μαλβαζία, μιας πολύ αρωματικής κρητικής ποικιλίας, και το ερυθρό Cabernet Sauvignon Λίχνος, ένα ξηρό βιολογικό υπέροχο κρασί που τα απολαύσαμε με τα δείπνα μας.

-την Simply Greek που μας προσέφερε το ιδιαίτερα dips της με ξεχωριστούς συνδυασμούς υλικών –τοματορακομελιά και όχι μόνο!- τα οποία απολαύσαμε με κριτσίνια, παξιμάδια αλλά και σκέτα.

-την Yiam που μας προσέφερε γλυκά του κουταλιού να τα γνωρίσουν οι καλεσμένοι μας που τα ξεχώρισαν κατευθείαν και τα απόλαυσαν με στραγγιστό γιαούρτι και δεν ήξεραν τι να πρωτοδιαλέξουν! Τα προϊόντα της Yiam διατίθονται και μεσω της Wise Greece, που μας προσέφερε για τα goodies bags σαπουνάκια με χαμομήλι και πρόπολη, μυρωδάτη ρίγανη σε μάτσα. H Wise Greece είναι μία μη κερδοσκοπική Κίνηση με διπλό σκοπό. Από τη μία πλευρά προωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο τα οφέλη της Ελληνικής διατροφής και την ποιότητα των ελληνικών τροφίμων, ενώ μέσα από τις πωλήσεις τους συγκεντρώνει κέρδη τα οποία “μετατρέπει” σε τρόφιμα για να τα διαθέσει σε παιδιά και συνανθρώπους μας με μεγάλη ανάγκη.

-Τέλος, ευχαριστούμε πολύ το εστιατόριο Λίθος, που μας προσέφερε το τελευταίο υπέροχο γεύμα μας στα Χανιά, κλείνοντας έτσι ένα απερίγραπτο τριήμερο δημιουργίας και φαντασίας.