Πίτα δε θα την έλεγα.
Σουφλέ όχι.
Ομελέτα, μπα.
Ζυμαρόπιτα την βρήκα γραμμένη -σε περιοδικό σχεδόν 10 χρόνων παλιό- με καταγωγή την Ήπειρο.
Φτιάχνοντάς την αποφάσισα ότι μοιάζει λίγο με όλα τα παραπάνω αφού φουσκώνει τερατωδώς σα σουφλέ γύρω γύρω, στο κέντρο ομοιάζει με ομελέτα κι όλα αυτά στο μοτίβο της πίτας. Βγάλε άκρη τώρα εσύ.
Κι απ’ ό,τι έψαξα στη συνέχεια είναι ουσιαστικά ελαφριά παραλλαγή της κασόπιτας που έχω λατρέψει και γράψει γι’ αυτήν πολύ καιρό τώρα.
Δε ξέρω τι συμβαίνει, ίσως να χτυπάει το ηπειρώτικο αίμα από την πλευρά της μαμάς μου μέσα μου, και κάτι τέτοιες εύκολες πιτούλες μου κάνουν κλικ.
Χυλός ουσιαστικά χωρίς φύλλα, με υλικά που είχε σχεδόν κάθε σπιτικό στα χωριά εκείνης της γωνιάς της χώρας ετούτης και που μπορεί να αποτελέσει ένα εύκολο, γρήγορο και χορταστικό γεύμα μια δύσκολη και κουραστική μέρα για όλη την οικογένεια.
Εγώ οικογένεια δεν έχω, τι να κάνω, θυσιάστηκα, την έφαγα όλη μόνη μου και ησύχασα.
Τρώγοντας το τελυταίο κομματάκι της και πίνοντας ένα μπουκάλι κρασί για παρέα, γράφω ετούτες τις γραμμές της συνταγής.
Ιδού.