Διαβάζοντας παλιά τεύχη περιοδικών που έχουν μείνει στη βιβλιοθήκη μου προς ξεφύλλισμα και φύλαγμα συνταγών που θα μου κάνουν κλικ, πέφτω πάνω σε αυτό το απόσπασμα -μαζί με μια υπέροχη πραγματικά συνέντευξη του ίδιου του Απίκιου στη στήλη του στο Gourmet Ελευθεροτυπίας. Το παραθέτω αυτούσιο.
Πως το φαγητό συνδέεται με τις αισθήσεις, τα αισθήματα, τη σκέψη, τον έρωτα, τη ζωή, τον χρόνο, τον ίδιο θάνατο. Σε λίγες παραγράφους. Όλο το ευ ζην, σε λίγες παραγράφους.
Απόλαυσε:
“Σε ερμάριο του αποβιώσαντος Αλεξάνδρου Ρουσάκη, συνταξιούχου τραπεζοϋπαλλήλου, ο οποίος έζησε μόνος και ετελεύτησε εν ειρήνη άκληρος, βρέθηκε πολυτελής φάκελος χρώματος γκρι, διαστάσεων 30χ40 εκ., από χαρτί conqueror. Εντός, αντί διαθήκης, υπήρχε χειρόγραφο με ευανάγνωστα ωοειδή γράμματα:
Έφαγα σε πιάτα πήλινα, σε πιάτα πλαστικά, σ’ άλλα από ακριβή πορσελάνη με εγχάρακτο επάνω τους τον οξύ ήχο των πιρουνιών. Έφαγα τη σφιχτή σάρκα των εριφίων, τη ροδοψημένη κρούστα μικρών χοίρων, τη σπάλα των αρνιών, την ώριμη σοφία της μπριζόλας των βοδινών.
Έφαγα το κρουστό σώμα μεγάλων ψαρικών, απολέπισα με τη γλώσσα τη ράχη καλοτηγανισμένων γόνων, εκδικήθηκα, ως άλλος πλοίαρχος Νέμο, δια των οδόντων, τους οκτόποδες και τα γιγαντιαία καλαμάρια.
Τους κήπους λεηλάτησα κι έφαγα τους καρπούς τους, τα οπωροφόρα ετίμησα και υπέκυψα στον πειρασμό πολύμορφων φρούτων.
Στις κατσαρόλες μου αναπαύθηκαν πετεινά του ουρανού, τα χείλη μου εθώπευσε το κυμάτισμα των σιτηρών, με το ελαιόλαδο ευλόγησα τον ιερό θόλο του ουρανίσκου.
Πρωί, μεσημέρι και εσπέρα, κάθε μέρα -έτος πάνω σε έτος- χιλιόμετρα άδειων πιάτων, έφαγα με σιωπηλό συνδαιτυμόνα το χρόνο και τον μονότονο ήχο από τον ωρολόγιο οισοφάγο του.”
“Εδώδιμα απικιακά”, Απίκιος, Gourmet Ελευθεροτυπίας, Ιούνιος 2006
Και τώρα φτιάξε αυτά τα γεμιστά κολοκυθολούλουδα.
Κι απόλαυσε τη ζωή.
