Μνημονεύοντας τις γιαγιάδες μου: κέικ με ελληνικό καφέ και σοκολάτα

Δεν έχω να θυμάμαι κέικ από τη γιαγιά μου -από καμία από τις δύο.

Έχω όμως να θυμάμαι άλλα, διαφορετικά:

Τις πρώτες μελιτζάνες ιμάμ από τη γιαγιά Άρτεμη, με κάθε μπουκιά να έχει κι ένα κομματάκι αλμυρή φέτα να εξισορροπεί τη γλύκα της μελιτζάνας και την πλούσια σάλτσα ντομάτας. Απαραίτητη παπαρίτσα πριν ή μετά την κάθε μπουκιά, να μη μείνει ίχνος σάλτσας στο πιάτο.

Το πρωινό της γιαγιάς Μάνθας με γάλα-έκπληξη όπου αντί για κακάο έριχνε τρούφα σοκολάτα -αυτή για τα ροφήματα, όχι τη στλιπνή- και που καθόταν κάτω κάτω στην κούπα, κόλπο για να ρουφήξουμε όλο μας το γάλα και να φτάσουμε το γρηγορότερο στην γλυκιά έκπληξη που μας περίμενε στον πάτο: η τρούφα να στρογγυλοκάθεται, σοκολατένια και λαχταριστή.

Ανακαλείς αυτές τις αναμνήσεις κι αισθάνεσαι μια θαλπωρή, μια ζεστασιά, γίνεσαι ξανά παιδί και ξανανιώνεις στο πετσί σου τη χαρά, τον ενθουσιασμό, τις νέες συγκινήσεις της στιγμής, τις γεύσεις, την ανυπομονησία να ξαναπάς στη γιαγιά και να σε περιμένει με αυτό που μόνο εκείνη ήξερε να σου δίνει. Διαφορετικό της μαμάς, άλλη, γλυκιά εξίσου αίσθηση.

Γιαγιάδες. Δεν είχα σκεφτεί να γράψω για αυτές. Προέκυψαν από ένα κέικ. Το κέικ της γιαγιάς Κατερίνας της σεφ Ντίνας Νικολάου, έτσι όπως το βρήκα στο βιβλίο της “Η κουζίνα της μαμάς μου”. Γλυκό, απλό, καθημερινό και τόσο οικείο, με όλα όσα η οικογένεια της σεφ μοιραζόταν και μοιράζεται από γενιά σε γενιά, από εποχή σε εποχή.

Κι αυτό το κέικ με άγγιξε. Κι άγγιξε και τις ευαίσθητες χορδές με τις γιαγιάδες μου. Έχουν φύγει και οι δύο. Η μία πολύ νωρίς. Η άλλη σχετικά πρόσφατα. Τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο κοντά η μία με την άλλη. Ήταν και οι δύο γιαγιάδες μου. Ήταν και οι δύο μέρος αυτού που είμαι τώρα.

Τις αγαπώ.

Εις το επανιδείν.

Συνταγή από το βιβλίο “Η κουζίνα της μαμάς μου” της Ντίνας Νικολάου, εκδόσεις Φερενίκη. Πρόσθεσα τα κομμάτια της σοκολάτας.

Υλικά:

(για μία μεγάλη στρογγυλή φόρμα του κέικ)

  • 2 φλυτζάνια (cups) αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
  • 2 φλυτζάνια (cups) ζάχαρη κρυσταλλική
  • 250 γρ. βούτυρο
  • 5 αυγά
  • 300 γρ. στραγγιστό γιαούρτι
  • 1 κ.σ. υγρή βανίλια (ή βανιλίνη ή σποράκια από ένα λοβό)
  • 2 κ.σ. ελληνικό καφέ (τη σκόνη όχι το ρόφημα)
  • 150 γρ. κουβερτούρα σε σχετικά μεγάλα κομμάτια (προαιρετικά, δική μου προσθήκη αλλά αγαπημένη μου!)
  • λίγο βούτυρο και αλεύρι για το άλειμμα της φόρμας
  • άχνη ζάχαρη για το πασπάλισμα μετά το ψήσιμο

Εκτέλεση:

  1. Προθερμαίνεις τον φούρνο πάνω κάτω αντιστάσεις στους 180 βαθμούς. Προετοιμάζεις τη φόρμα αλείφοντάς την καλά με το βούτυρο παντού και μετά με το αλεύρι τινάζοντας το περίσσιο. Αφήνεις στην άκρη.
  2. Βγάζεις το μίξερ να κάνει τη δουλειά: χτυπάς το βούτυρο καλά να γίνει κρέμα και σταδιακά προσθέτεις τη ζάχαρη να ενσωματωθεί.
  3. Συνεχίζεις το χτύπημα ρίχνοντας ένα-ένα τα αυγά μέχρι να ενσωματωθούν κι αυτά καλά.
  4. Σταματάς το χτύπημα, βγάζεις το μπωλ από το μίξερ και προσθέτεις τη βανίλια και το γιαούρτι. Ανακατεύεις με μια σπάτουλα.
  5. Προσθέτεις και το αλεύρι και συνεχίζεις το ανακάτεμα με τη σπάτουλα κι ανακατεύεις καλά.
  6. Σε ένα άλλο μπωλ βάζεις το 1/3 του μείγματος και σε αυτό προσθέτεις τον ελληνικό καφέ και τα κομμάτια της σοκολάτας (εάν βάλεις). Ανακατεύεις.
  7. Παίρνεις το μπωλ με το λευκό μείγμα και ρίχνεις το μισό στη φόρμα. Από πάνω απλώνεις το μείγμα με τον καφέ και καλύπτεις με το τελευταίο λευκό μείγμα.
  8. Σταυρώνεις και βάζεις τη φόρμα στον καυτό φούρνο στη μεσαία σχάρα. Σε μία ώρα το κέικ είναι έτοιμο (κάνε το τεστ με το μαχαίρι/οδοντογλυφίδα μέσα στο κέικ να δεις αν είναι έτοιμο -αν δεν κολλήσει κάτι στέρεο είναι έτοιμο), βγάλτο από το φούρνο και άστο να κρυώσει μέσα στη φόρμα του. Ξεφορμάρεις, πασπαλίζεις με άχνη ζάχαρη, απολαμβάνεις μια κομμάτα με τον καφέ σου.

Leave a comment: